Buikgevoel
Een tijd geleden zei ik al tegen enkele vriendinnen dat ik het gevoel had dat mijn ingreep op 16 maart niet zou doorgaan. “Hoezo dan?”, vroegen ze. Maar ik kon er geen antwoord op geven. Het was gewoon iets wat in m’n hoofd hing, zonder – op dat moment – aantoonbare reden. Toen het corona-virus voor het eerst in het nieuws kwam, bleef het nog even een ver-van-mijn-bed-show. Maar het werd steeds duidelijker dat dit virus ook ons Belgenland zou bereiken en dat ook wij drastische maatregelen zouden moeten treffen om dat lelijke beest in te tomen. Steeds meer zag ik dat gevoel realiteit worden. Tot een uurtje geleden mijn telefoon ging:
“Eefje, t’is Chantal hé” – Topwijf. Deze fantastische dokter belt haar patiënten zelf! Wat ik erover dacht, over de geplande ingreep van maandag. Ik verwachtte nog een telefoontje van hen om me het juiste uur van de ingreep mee te delen, omdat zo’n operatieplanning geen maanden op voorhand wordt vastgelegd. Maar dat het niet om een uur zou gaan, dat wist ik direct. “Het is een moeilijke, hé”, zei ze. Ik hoor de chaos op de achtergrond. Het is duidelijk dat onze zorgverleners ongetwijfeld voor een van de grootste uitdagingen staan van hun carrière. Dat ze zich voorbereiden op een piek van zieke mensen, steeds met een half oog op hun mail want welke nieuwe richtlijnen worden er vandaag gecommuniceerd? Ondertussen zitten hun kinderen wél op school en in de opvang, behoren hun ouders of geliefden mogelijks ook tot de risicogroep en lopen zij bovendien zelf meer kans op besmetting. Maar zij zijn en blijven aan het werk, voor ons.
Immens respect.
Geannuleerd. Voor ‘t eerst.
Ook al hebt ge al jaren ervaring in éénzelfde ziekte en de bijhorende behandeling, er is zoveel dat we niet in handen hebben wat maakt dat ge ondanks een heel curriculum toch nog verrast kunt worden. Voor het eerst in mijn 17-jarige loopbaan mag ik het woord ‘operatie’ op mijn kalender doorstrepen.
Ik geef aan dat ik er zelf al heel veel over heb nagedacht en niet goed weet of ik het risico wel moet, kan of wil nemen. Bovendien heb ik al een hele tijd keelpijn en een zeer klein hoestje, wat reden genoeg is om me op dit moment te weigeren als patiënt. Chantal gaf me duidelijk de kans om mee te denken en beslissen over het al dan niet doorgaan van deze operatie. Maar – natuurlijk is er een maar – de procedures die artsen nog mogen uitvoeren naast de zorg rond corona zal langzaam ingeperkt worden. Ze weten bovendien niet hoelang dit alles gaat duren en Chantal was bang dat ze na de ingreep voor andere dingen ingezet zou kunnen worden waardoor ik zou verdrinken in de corona-crisis. De onzekerheid is groot. Zelfs tijdens ons telefoongesprek kreeg ze een mail met nieuwe richtlijnen binnen, steeds restrictiever.
Indien er zich een complicatie voordoet, kan Chantal mogelijks niet de juiste maatregelen voor mij treffen én indien ik op de afdeling intensieve zou moeten verblijven, zou ik deze delen met corona-patiënten. De intubatie (beademing) die nodig is voor de ingreep zou me zwakker maken en mijn immuunsysteem een tikje geven. En de kers op de taart is al helemaal dat ik een risicopatiënte ben. Mensen met hart- en vaatziekten (en daar valt zelfs een verhoogde bloeddruk onder) lopen een groter risico om ernstig ziek te worden. Daarom besloot ik samen met Chantal om de ingreep uit te stellen. Ze verzekerde me dat er geen bijkomende arteriële ingreep nodig is als we langer wachten en dat we over een maand of twee gewoon de draad terug kunnen opnemen. “Soms moet ge uw buikgevoel volgen”, besloot Chantal.
Lieve vaatjesmaatjes, hou bij deze voor ogen dat jullie hoogstwaarschijnlijk ook in de risicogroep vallen. Wassen die handjes.
Ik wenste haar veel succes met alles wat haar nog te wachten staat in deze toch wel bizarre tijden. Ze zullen binnenkort een nieuwe afspraak voor me inplannen. Ik zal het wel horen. De focus ligt elders nu.
“Zorg dat je gezond blijft, hé”
“Ik zal mijn best doen. Gij ook.”
Chronische quarantaine
De hele paradox is dat ik nog nooit zo hard uitkeek naar een ingreep. De klachten die ik op dit moment heb, zijn er geen om jarenlang vol te houden. Ons leven is eigenlijk maanden geleden een beetje stilgevallen. Onze hoop was groot dat deze ingreep me een pak beter zou doen voelen, maar dat wordt dus op de lange baan geschoven. Nu, met een corona-besmetting erbovenop zou ik nog verder van huis zijn. Dus met een beetje vuurwerk in mijn hoofd, ben ik toch opgelucht met deze beslissing. Hoe graag ik er ook volledig voor gegaan was maandag, het gezond verstand zingt de hoogste noot (en nood).
En ondertussen vallen jullie levens ook langzaam stil(ler). Voor mij veranderd er een pak minder als voor jullie. Ik ben ook zonder corona meestal thuis, op mijn zetel. Ik zit sowieso in het weekend thuis in plaats van op café. Wat voor jullie zo vanzelfsprekend is – zoals de bus nemen, een wandeling maken, uitstapjes doen en naar de film gaan – is voor mij en zeer veel anderen al jaren een slim uitgedokterde onderneming. Er zijn chronisch zieken die altijd huisgebonden zijn en die leven in een chronische quarantaine. Aangezien iedereen het heeft over die gouden randjes van plots vrijgekomen tijd, hebben jullie misschien wel enkele minuutjes van die tijd over om eens te denken aan de mensen die zulke dingen iedere dag moeten missen. Het treuren om hetgeen niet meer kan, de reisjes die geannuleerd worden en het niet meer kunnen sporten, is niet voor iedereen iets dat beperkt blijft tot corona-tijden. Profiteer van dit moment om u eens in hun schoenen te verplaatsen, bewust te worden van hoe onbegrensd het leven voor je is en begrip op te brengen maar ook om dankbaar te zijn dat je die dingen normaal doet zonder daar al te veel bij te hoeven nadenken. Wilt ge dat vandaag eventjes voor mij doen? Pauzeer even. Reflecteer. Dankjewel. Verder gun ik u keiveel van die gouden randjes tijdens de vertraging van de komende dagen, weken.
Tot slot, lieve mensen, zorg goed voor elkaar. Pols eens bij je bejaarde buurvrouw of ze nog iets nodig heeft, breng een extra brood mee voor iemand die moeilijk te been is, wees extra voorzichtig rond risicopatiënten en blijf binnen als je ziek bent. Als je zelf niet tot de risicogroep behoort, hou dan alsjeblief de kwetsbaren van deze maatschappij voor ogen. Wees voorzichtig voor hen. Zij rekenen nu op ons gezond verstand. Laten we niet panikeren maar wel voorzichtig zijn. De zorg voor hen is ONZE zorg.
Zorg voor jezelf
voor elkaar
.
.
.
En wast uw handen!
Heel veel liefde vanop de zetel! Ik hou jullie op de hoogte.