Kersverse broodjes, spek & ei’tjes, ontbijtgranen, een koffiezetapparaat dat overuren draaide, oneindig veel drie-kussen-met-een-knuffel-combinatie, een kinderspeelhoek, de boeken- en pottenverkoop, oude bekenden, nieuwe gezichten, harde werkers en zoveel warmte: Het ontbijt ten voordele van Monster en het Meisje in een notendop.
Maxima Cum Laude met een toef’ke gelei
Dat de voorbereidingen een hele boterham waren, met drie lagen beleg en een toef’ke gelei, was me wel duidelijk. Ik observeerde alles vanop een afstandje. Vanop mijn favoriete plek in de zetel. Mailtjes kwamen binnen, ideeën werden uitgewisseld, telefoontjes werden gepleegd. Maar ik lag – voor tachtig procent van de tijd – gewoon thuis op mijn zetel. Te luisteren naar mijn lief lijf. Terwijl er achter mijn pijnlijke rug zoveel knappe plannen werden gesmeed.
Gaan lopen met de eer – al zou het maar 1.3 milligram van deze uitmuntende voortreffelijkheid zijn, zou volledig fout zijn. Hanne, Ellen, Lotte én mama hebben maandenlang hun handen ontzettend ver uit hun mouwen gestoken, waardoor dit alles mogelijk werd. Maar ik onmogelijk de juiste woorden kan vinden om te omschrijven wat dat precies met een monstermens als mij doet. Pure dankbaarheid.
Het ontbijt, alsook Monster en het Meisje VZW, kon enkel tot stand komen doordat anderen bij me op de monsterkar sprongen. Ik ben tenslotte ‘gewoon’ het gezicht van het initiatief. Maar hetgeen er allemaal achter mij gebeurd is zo bewonderingswaardig en alleen maar mogelijk door de bereidheid van anderen. We kunnen enkel blijven bestaan in samenheid. Enkel als we samen, hand in hand – of arm in arm – de strijd aangaan om die verdomde onzichtbare, chronische aandoeningen in de schijnwerpers te plaatsen.
Jullie verdienen allemaal een dubbele boterham met zeven lagen grootste onderscheiding. En een toef’ke gelei.
Een zaal vol contentement
Dat alles zo vlot en gemoedelijk ging verlopen, daar had ik nooit bij durven stilstaan. Het was zo… fantastisch. We hadden een uitgebreid buffet: Letterlijk bergen voedsel om eerlijk te zijn. We hadden een toffe boeken- en potjesverkoop en geweldige prijzen van onze lieve sponsors die met zoveel overgave een bijdrage leverden. Lien Wevers legde al dit moois vast op de gevoelige plaat terwijl het liefdevolle team ervoor zorgde dat iedereen met een volle buik en een lach op hun gezicht, kon genieten van al dit moois. Lotjes werden gekocht, Felix trok kaartjes, prijzen werden uitgedeeld en ik zag veel oprecht, contente mensen. En als ik iets graag zie, dan is het dat wel. Zeker als we met 260 zijn. Een zaal vol contentement.
Nieuwe ogen. Vertrouwde blikken. Allemaal even schoon.
Ik heb veel nieuwe gezichten gezien, maar ook veel vertrouwde blikken uit een ver verleden. Die kwamen eten, opdienen, opbouwen, afbreken. Oude bekenden die mijn hart zodanig verwarmden dat ik wel eens een grotere bijdrager zou kunnen zijn aan de opwarming van de aarde dan ik dacht. Klasgenoten, ogen die elkaar na een dikke tien jaar opnieuw konden kruisen en die even bekend waren als toen. Toen, dat moment dat we tweeëneenhalf waren en al huilend aan ons moeders hand voor het eerst een klasje binnenliepen. Dames, oprecht. Jullie aanwezigheid en hulp gaf me een heel apart gevoel vanbinnen, dat verdacht hard leek op de euforie van verjaardagsfeestjes, destijds in de tuin. Dank jullie Valerie, Leen, Nele, Ann, Ellen en Hanne. Maar ook Bernadette, Riet, Sarina, Tante Wies en Thei, Arlette en Leon, Mia, Lambert, Veerle, Kim, Raf, de familie Claessens en de familie Paredis.
Maar niet enkel oude vrienden en vriendinnen. Ook een allereerste ontmoeting met een vaatjesmaatje. En juffen van vroeger, mijn fantastische stagementor, mensen die ooit mijn pamper verversten, familieleden, de vele vrienden van mijn lieve ouders en broers. En natuurlijk kon mijn lovebubble niet ontbreken. Mijn lieve vrienden en vriendinnen, ze kwamen van alle hoeken van het land naar het pittoreske Opitter om hun buikje te vullen. Dank jullie wel. Van voor tot achter en van achter tot voor (en een retourke of 986).
Alle blikken – splinternieuw of lang gekend – ze waren allemaal even schoon.
De mooiste maaltijd van mijn bestaan
Het was overweldigend, al dat moois. Waardoor ik uitgeput maar met een extreem voldaan gevoel terug thuiskwam in Hasselt. Ik zal nog enkele dagen moeten ‘monsteren’ om mijn lief lijf en dat monster de kans te geven even op stukken te komen. Maar het is oké. Want mijn hoofd is blij en mijn hart is vol.
Doch zat ik gisteren eventjes met een wrange nasmaak. Omdat ik jullie niet de aandacht heb kunnen geven die jullie allemaal verdienen. Eén voor één. Jullie moeten allemaal op een pedestal worden geplaatst, in de bloemetjes gezet worden of dansen bovenop heuse liefdespraalwagens. Ik ben een babbelaar maar heb – hoera voor de mensheid! – ook maar één mond. Met als gevolg dat ik gisteren niet voor iedereen tijd kon maken. Dus bij deze… Alle lieve helpers, flinke eters, sympathisanten en gulle sponsors: Een ontzettend grote oprechte dosis dankbaarheid.
En nu begrijp ik pas… Waarom het ontbijt het belangrijkste maal van de dag is.
Deze was de mooiste uit mijn bestaan.
MERCI !
De organisatie is nog volop in de weer om de overgebleven croissants binnen te spelen. Om even te bekomen van deze prachtige dag. Om de laatste boeken te verkopen. De facturen te betalen. De rekeningen te maken en de centjes te tellen. Later meer over de opbrengst. Spannend!
Benieuwd naar onze fantastische fotografe?
Je kan haar terugvinden op lienwevers.be
Of op Facebook en Instagram.
Dank je wel, Lien!