De heftigheid van de voorbije weken is misschien wel te vergelijken met de attractie van Hasselt Kermis die boven de daken uitsteekt. Mensen hangen ondersteboven in de lucht en de schreeuwende stemmetjes in de verte doen me denken aan een computerspel dat ik als kind zo graag speelde. Ik kijk ernaar vanop een afstand. Vanachter mijn raam. Lekker warm en met weinig prikkels, just the way I like it. Terwijl mijn kat op mijn schoot spint en het ene berichtje na het andere binnenstroomt. Van de heftigheid in mijn computer kan ik geen afstand doen. Wil ik geen afstand doen. Té spannend. Té grote stappen. Té veel overdreven lieve mensen.
Zeventig jaar koekskes
In augustus werd Monster en het Meisje uitgenodigd op het feest van Urbain. Hij werd zeventig jaar en wilde een groot feest geven. Maar niet voor zichzelf. Nee, daar hij is te onbaatzuchtig voor. Daar is zijn liefde voor de mensen te groot voor. Net zoals zijn liefde voor koekskes. Hij zou een feest organiseren en alle opbrengsten zouden rechtstreeks naar Monster en het Meisje gaan. We dronken heerlijke bubbels, aten enorm lekker, ik gaf een speech en verstopte me tussendoor ook even op de zetel. Want ja, het is heftig. En ik ben nog altijd ziek. Maar iedereen was enorm lief. Ik kreeg veel knuffels en zachte schouderklopjes. Urbain en Lut zijn ondertussen vrienden voor het leven, nadat ze me in april kwamen zoeken in Opitter, naar aanleiding van een artikel in de krant: “Waar wonen die van Paredis?” Prachtig, toch? Bovendien heeft hij nog meer in petto. Ik besef enorm hoeveel geluk ik heb om zulke warme mensen te mogen ontmoeten. En daar moet ik onrechtstreeks ook mijn monster voor bedanken. Of hoe naar buiten komen met mijn verhaal zoveel moois op mijn pad brengt. En dat ziek zijn niet alleen een kwestie van tranen is, enzo.
Van project naar VZW
Die VZW, die wou ik zo graag. Maar hoe moest ik daar in godsnaam aan beginnen. Gelukkig kan ik rekenen op het team van de WonderWijven VZW en zij stonden me bij met raad en daad (én liefdevolle stampjes onder mijn gat, die zo broodnodig zijn). Nadat ze een stappenplan voor me hadden uitgewerkt kon ik met zekerheid aan de slag. Mijn bureaucratische angsten maakten stilaan plaats voor actie om daarna ook een plekje vrij te maken voor trots. Nog niet alle stappen zijn gezet, maar Monster en het Meisje mag zich wel officieel een Voorziening Zonder Winst noemen. Schoon, toch? Een grote dosis dankbaarheid aan Marijke en Lynn, Wonderwijven.
Liefs en Moois
Ondertussen zijn er ook heuse stappen genomen voor de benefiet. Mijn vriendin, Hanne, ken ik al sinds de eerste kleuterklas. En nadat onze wegen na drie jaar samen studeren in Antwerpen weer even gescheiden waren, kreeg ik bij de opstart van Monster en het Meisje een bericht van haar. Dat ze meer wou doen. Dat ze de handen in elkaar wou slaan. Dat ze al zoveel ideeën had. Zowat negentieneneenhalve keer per dag begin ik te waterogen door het moois wat op mijn scherm verschijnt: Hanne die zo haar best doet, Lotte – mijn turnbuddy in de jaren 90 – die een prachtige affiche ontwierp, mama die de benen vanonder haar lijf rent, mensen die hun hulp aanbieden, sponsors die prijzen wegschenken, mensen die met alle enthousiasme reageren op mijn vragen. Niet te doen, gewoon. Heftig. Maar zo mooi. Dat het vaak vanuit de meest onverwachte hoek komt, zorgt voor een extra verrassingeffect.
Weten jullie dat dit alles mijn strijd een beetje lichter maakt? Door jullie enthousiasme te zien, hoe jullie klaar staan met ideeën, hulp, centjes, cadeaus. Met steun, fijne woorden, schouderklopjes of liefdevolle stampen onder mijn gat. Of hoe een glimlach mijn hele dag kan veranderen. Maar echt, jullie zijn -kweetniethoe- lief. En net zoals de tijden, is ook mijn dankbaarheid heftig. Ernstig heftig, lekker.
Tot snel, lieve allemaal.
MonsterMeisje,
Eefje
Bezoek ook:
Averechts WonderWijf
WonderWijven VZW